Een ochtend in maart

Vanmorgen stond ik om 7 uur in het bos. De zon klom langzaam omhoog tussen de bomen, en ik klom mee — een heuvel op.

Niet alleen letterlijk.
Ook een beetje uit een dalletje van moedeloosheid.

Bij de kleine heide ging ik zitten.

Het was zó stil, zó mooi.
De vogels floten hoog in de oude beuk.
Tussen de wortels bloeiden de narcissen.
Eindelijk open… wat mooi.

Daar las ik een meditatie van Spurgeon.
Op mijn bankje.

Wat me raakte:

❄️ Soms voelt je hart als winter
☀️ Maar als de Heere het voorjaar brengt, komt er weer leven
🌸 Zoals een krokus opkomt uit koude grond, zo kan ook je hart weer bloeien
🕊️ De Heilige Geest vernieuwt, verlevendigt, herstelt.

“De bloemen worden gezien in het land, de zangtijd genaakt, en de stem van de tortelduif wordt gehoord in ons land.” – Hooglied 2:12

Spurgeon sloot af met een gebed.
Ik bad zijn woorden mee.

Maar thuis maakte ik er een iets breder gebed van, voor iedereen met winter in het hart:

Gebed

O Heere,

nog steeds geen lentetijd in mijn hart.

Ik ben moe.

Moe van zoveel.

Wilt U een einde maken aan mijn winter?

Laat het alstublieft weer lente worden in mijn hart.

Kom, Heilige Geest,

vernieuw mijn ziel.

Verlevendig mij.

Laat me bloeien voor U.

In Jezus’ naam,

Amen.

De zon komt op, maakt de morgen wakker

Ik had mijn wekker op 7:15 gezet, vol goede bedoelingen. Dan sta ik morgenochtend op tijd bij de Groene Grens om de zonsopgang te zien, dacht ik.

Ha, dat ging dus echt niet vanzelf vanmorgen: ik at mijn havermout, trok vlug een wollen muts met pompon over mijn slordige haar en volgens mij stond de afdruk van mijn kussen nog op mijn wang. -5°C. Waarom vond ik dit een goed idee?

Ik fietste naar de Groene Grens en zette mijn fiets tegen een boom. Daarna strompelde ik over het pad — met bevroren moddervoren — naar het veld erachter. Ik kwam er precies op tijd aan onm het te zien: diep, warm rood vloeide over de horizon, als opgloeiende sintels die de hemel in vuur en vlam zetten. 

Eerst zag ik maar een stukje van de zon, daarna helemaal, zo mooi rood. De kou beet nog steeds in mijn wangen en mijn vingertoppen tintelen... maar ik dacht er even niet aan. Ik schoot foto's en verbaasde me erover dat de zon zo snel omhoog klom en van kleur veranderde. Ook de lucht, die werd stralend blauw.

Hieronder een foto op een plek anderhalve kilometer verwijderd van de vorige twee plaatjes.

Thuis warmde ik mijn verkleumde handen aan een dampende latte. Daarna deelde ik wat foto's op Insta. Ik vond een stukje van Spurgeon erbij—hij kan zo prachtig schrijven over de natuur. Ik deel dat citaat ook hier.

Misschien vindt iemand het mooi. Misschien alleen ik. 

Hoe dan ook, de zon kwam op. ☀️✨

Citaat C.H. Spurgeon

 "Maar voor u die Mijn Naam vreest, zal de Zon der gerechtigheid opgaan, en onder Zijn vleugels zal genezing zijn; en u zult naar buiten gaan en dartelen als kalveren uit de stal."
— Maleachi 4:2

🌞 Je kunt niet te diep gezonken zijn, je kunt niet te onwaardig zijn; de oneindige barmhartigheid van God, als het oneindige licht van de zon, kan jou bereiken.

🌑 "Ach, ik ben duister." Maar welke nacht was ooit te donker voor de zon om haar in dag te veranderen?
❄️ "Ach, ik ben koud." Maar welk ijsblok was ooit te koud voor de zon om het te doen smelten? Welke winter was ooit te streng voor de zon om hem in zomer te veranderen?

🔥 Geef jezelf over, jij ijsklomp, geef je over aan de zon, en zij zal je doen smelten. 🌿 Geef jezelf over, jij dode en verdorde tak, aan die dierbare zonnestraal die nu op je wacht om je te kussen, en zij zal leven in je wekken en je verwarmen, totdat je beladen zult zijn met rijke vruchten, tot lof en eer van de Zon der gerechtigheid, die over je is opgegaan.

Bron: The Rising Sun, Charles Haddon Spurgeon

 

😃 Voel je de kou als je naar de foto hierboven kijkt?

---

🌅 Niet in Nederland? Hoe laat is jouw zonsopgang morgen?
🌇 Kijk jij weleens bewust naar de zonsondergang op je vrije dag

Dag, botanische tuin. Tot de volgende keer!

Na mijn gesprek met de psycholoog besloot ik iets leuks te doen.

“Waarom niet naar de botanische tuin?” stelde mijn man voor. Sjonge dat ik daar zelf niet op kwam. Wat een goed idee!

Ik kleedde me warm aan en stapte op mijn fiets voor een rit van twintig kilometer. Twintig kilometer klinkt veel, maar ik was er zo.

Kleine wonderen in de winter

Langzaam wandelde ik over de paden in de prachtig aangelegde tuin. De bomen waren kaal, geen bladeren aan de takken—pure winterrust. En toen, opeens, een verrassing: een kleine camelia in bloei.

Ik liep ernaartoe en maakte veel foto’s. Je zult maar bloemen zien in de winter! Oooh, en iets verderop zat een schattig roodborstje zich te wassen in een modderplas. Zo klein, zo ijverig, maar erg schoon werd hij er niet van. 

😍 Ik bleef kijken. 

Op HET bankje

Halverwege mijn wandeling ging ik zitten. Op HET bankje. Ik pakte mijn thermosfles en dronk koffie. Twee jaar geleden zat ik hier ook. Lees dat HIER 🌸

Nu krabbelde ik spontaan een paar zinnen in mijn dagboek:

Ik ben er zeker van dat het mooi gaat worden. De tuin gaat weer bloeien. Ik zag zoveel knopjes aan de bomen, en de camelia bloeit! De lente komt. Ik verwacht, ik hoop. Het gaat geweldig worden.

👇 Hieronder zie je mijn schaduw (ja er komt straks echt bloesem aan die bomen)

Daarna stopte ik mijn dagboek terug in mijn rugtas en bleef ik nog even zitten. Mijn gedachten gingen overal heen, ook naar God—dat Hij alles nieuw zal maken. 

Alles. Nieuw.

Jesaja 64:4 - Ja, van oude tijden af heeft men het niet gehoord, men heeft het niet ter ore genomen en geen oog heeft het gezien, behalve U, o God, wat Hij doen zal voor wie op Hem wacht.

Ik geloof dat mijn wachten de moeite waard is.

Een explosie van schoonheid

Net voordat ik de tuin uitliep, zag ik een echte bloesemboom. Ik vergat alles om me heen en staarde er vol verwondering naar. Ik pakte een laaghangende tak en boog mijn hoofd ernaartoe, rook eraan, bekeek de details nauwkeurig … wat een explosie van schoonheid en kleur! Snel schoot ik een paar foto’s.

Toen werd het hoog tijd om te vertrekken. De zon stond als een oranje bol boven de horizon en zakte steeds verder weg. Een koude wind stak op.Ik huiverde.

Fietsen, fietsen.

Dag, botanische tuin. Tot de volgende keer! Dan zal het vast lente zijn, ook al is daar nu nog niets van te zien.

Ik verwacht, ik hoop. Het gaat geweldig worden.

😊 🌿✨

Het Cyclaam-bolletje

Vandaag stopte ik eindelijk de cyclaam-bol in een terracotta bloempotje 🪴 en bedekte het voorzichtig met wat klonten donkere aarde. Maar opeens schrok ik want het bolletje richtte zich iets op riep: "Nee, niet doen!" Het keek me wanhopig aan. "Al die zware rommel op me, het is vies, nat, en ik zie een enge worm! Wat doe je me aan?" 

Het cyclaambolletje

Ik knielde op de natte stoep, boog me over het bloempotje heen en fluisterde: "Het is voor je eigen bestwil. De tuinaarde helpt je juist om mooi te worden. Straks groei je er dwars doorheen en straal je in met wel 100 bloemetjes. Vertrouw me, ik weet wat ik doe!"

Met de laatste schep aarde was het cyclaambolletje helemaal verdwenen. "Het komt goed," zei ik met mijn mond vlakbij de zwarte potgrond. Toen hoorde ik het gesmoord mompelen: "Omdat jij het zegt, omdat jij van me houdt... daarom geloof ik je." 

🌱💖

Omdat ik Hem ken

Toen ik weer binnen was dacht aan Romeinen 8:28 "En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen die naar zijn voornemen geroepen zijn."

Citaat

Ik weet dat Romeinen 8:28-30 waar is, omdat ik God ken en Hij het gezegd heeft. Zijn woord is betrouwbaar en dat garandeert Zijn belofte. Ik weet het omdat ik Hem ken. Ik begrijp het niet door naar de gebeurtenissen in mijn leven te kijken, maar door God zelf te kennen. Ik begrijp het niet door naar de stof te kijken, maar door de "ontwerper" ervan te kennen. Ik begrijp het niet door de muziek te horen, maar door de "componist" te kennen. Er zijn veel dingen die ik niet begrijp. Ik weet niet waarom baby's sterven, waarom auto’s crashen, waarom vliegtuigen neerstorten, waarom gezinnen uit elkaar vallen of waarom goede mensen plotseling ziek worden en sterven. Maar één ding weet ik zeker—God is aan het werk en Hij is mij niet vergeten. Halleluja.*

I walked a mile with Pleasure,

She chattered all the way.

But I was none the wiser,

For all she had to say.

Then I walked a mile with Sorrow,

And ne'er a word said she.

But, oh, the lessons I did learn

When Sorrow walked with me.

* Romans 8:28

🌹🌹Heb je ooit bloembollen geplant en ze zien bloeien? 

---

Lees ook: 

• Wat ik leerde van mijn geluksplantje
• Je bent mooier als je echt bent (blauwe orchidee)

Ik val NIET uit Zijn hand

Wat een prachtige ochtend! Ik maakte een lange, rustige wandeling. Het bos lag gehuld in mist, en ik genoot ervan. Niet alleen ik, ook anderen (zie foto hieronder).

Mist maakt de wereld zacht en mysterieus, maar tegelijk kan het ook verwarrend zijn. Net als in het echt leven. MIJN leven.

 

Als ik door de bomen het bos niet meer zie, voel het alsof ik de weg kwijt ben. 😅 Maar dat is niet zo. 

Wanneer ik in geloof omhoog kijk, zie ik door genade een andere werkelijkheid: die van mijn liefdevolle Hemelse Vader. Ik val niet uit Zijn hand. Ik val ECHT NIET uit Zijn hand. 

Corrie ten Boom:

"Faith is like radar that sees through the fog. By God’s grace, we see by faith the reality of things at a distance that the human eye cannot see."

 

Waar ik de weg kwijt raak, is God niet in paniek. Mijn Hemelse Vader ziet alles, Hij leidt stap voor stap. Ik val NIET uit Zijn hand.

👀 "Want wij wandelen door geloof, niet door aanschouwen." – 2 Korintiërs 5:7

👀 "Laat ons nu met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, de ogen gericht houdend op Jezus, de overste Leidsman en volleinder van het geloof." – Hebreeën 12:1-2

Nog een keer: ik val NIET uit Zijn hand!